بابزيوز يا پيروپلاسموز يا تب پيشاب قرمز 

عامل اين بيماری تک ياختهای کوچک به نام بابزيا است. محدوده وسيعی از حيوانات از جمله آبزيان،دوزيستان، خزندگان، پرندگان، پستانداران و انسان به اين انگل آلوده مي شدند، پس يکی از مهمترين بيماری مشترک محسوب مي شود.

معمولا گاوهای بيش از يکسال سن و بالغين به اين بيماری مبتلا مي شوند.

بابزياها به وسيله کنههای سخت ايکسودس منتقل مي شوند. بابزياها اشکال متفاوتی دارند ولی شکل دوتايی آنها بيشتر است زيرا از طريق جوانه زدن تکثير مي يابند.

بابزياها از نظر اندازه دو نوع هستند:

الف) کوچک: نسبت به دارو مقاومند زيرا به آندوتليوم عروق مي چسبند.

ب) بزرگ: نسبت به دارو حساسترند و بهتر به درمان جواب مي دهند.

پاتوژنز:

اساس بيماری زائی بابزياها، مبتلا و متلاشی کردن گويچههای قرمز است و به اين دليل دام به تب و کم خونی شديد مبتلا  ميشود.

در اين بيماری بابزيا از طريق گزش کنه وارد خون مي شود و مروزوئيت ها وارد RBC شده و پس از تکثير در آنها، ديواره گلبولهای قرمز را پاره مي کنند و به ساير RBCهای سالم حمله مي کنند. لذا اين انگلها پس از خروج ،آنتی ژنند و مورد حمله توسط WBCها قرار مي گيرند و به دليل ترشحات آنها، شديدا تب حاصل مي شود و به دنبال آن بی اشتهايی، تاکی کاردی و کاهش ترشح و يبوست و لاغری رخ مي دهد.

سپس ميزان زيادی هموگلوبين وارد خون شده که کبد قادر به از بين بردن تمامی آنها نمی باشد، در نتيجه مواد رنگی وارد جريان خون مي گردند و دو حالت پيش مي آيد:

1. مقداری از آنها به املاح صفراوی تبديل مي شوند، لذا ايجاد ايکتر يا زردی مي کنند.
2. مقداری از آنها از طريق کليهها دفع مي شوند که ايجاد هموگلوبينوری و در نتيجه ايجاد گلومرونفريت و اختلالات کليوی مي کنند.

علائم بالينی:

مهمترين علائم عبارتند از هموگلوبينوری(خون شاش)، کم خونی ،علائم يرقان، تب بالا (بالای 41 درجه)، بی اشتهايی، خستگی، عدم نشخوار، يبوست، افزايش سرعت تنفس و ضربان شديد قلب، ادرار کف آلود و قهوهای، مخاطات رنگ پريده (pale) و زرد، چشمها و پستان زرد رنگ، اسهال همراه با زورزدن و انقباض اسفنکتر مقعد.

تعداد گلبولهای قرمز در يک گاو سالم حدود هفت ميليون عدد در هر ميلی ليتر مکعب است ولي در  گاوان مبتلا به بابزيا اين مقدار به يک الی يک و نيم ميليون تقليل  مييابد.

اين بيماری بيشتر در بهار و تابستان (ارديبهشت تا مهرماه) رخ مي دهد.

جهت تشخيص قطعی علاوه بر علائم مي توان اقدام به تهيه گسترش خونی و فيکس کردن با متانول و رنگ آميزی با گيمسا نمود و انگلها را که به صورت اشکال دوتايی هستند مشاهده کرد.

تشخيص تفريقی:

اين بيماری را میبايست از لپتوسپيروز و شاربن تفريق داد زيرا آنها نيز خون شاش ايجاد مي کنند.

کنترل و پيشگيری:

1ـ درمان موارد شناخته شده

2ـ مبارزه با ناقلين (کنهها) از طريق حمام و سمپاشی

قبل از فعاليت کنه (اسفندماه)

3ـ واکسيناسيون

درمان:

استراتژی درمان به صورت زير مي باشد:

1) Pirorazi يا Acapril با دز 1 ميلی ليتر به ازای هر

50 کيلوگرم وزن بدن و حداکثر 6 ميلی ليتر از طريق زيرپوستی که کل ميزان در نظر گرفته شده را در دو الی سه نوبت و هر 6 ساعت مصرف مي شود.  اين دارو  بسيار سمی است.

• تجويز آهن به همراه ويتامين ₁₂B
• آنتی بيوتيک تراپی مانند استفاده از اکسی تتراسيکلين 10%
• استفاده از سم و شستشوی دامها